Ο ΓΕΊΤΟΝΑΣ ΠΟΥ ΠΟΤΈ ΔΕΝ ΧΑΊΡΕΤΗΣΑ

Άλλη υπολόγιζα ότι θα είναι η πρώτη μου μετά-από-τις-διακοπές ανάρτηση, αλλά η ζωή πάντα είναι πιο μπροστά από εμάς. Είχα προγραμματίσει την ανάρτηση μου που θα ανέβαινε σήμερα το βράδυ, γεμάτη με τις καλοκαιρινές μας στιγμές. Όλα όμως άλλαξαν λίγο μετά την επιστροφή μου στο σπίτι το απόγευμα.

Καθόμασταν με την Δώρα στο πάτωμα και φτιάχναμε ένα πάζλ που είχα βρεί τις προηγούμενες ημέρες σε ένα ντουλάπι. Και ξαφνικά ακούμε δυνατά χτυπήματα από τον δρόμο. Κοίταμε από το παράθυρο… Ένα περιπολικό, δύο μηχανές ΕΚΑΒ και ένας κλειδαράς.

Απέναντι μας ακριβώς μένει ένα παλικάρι με την μαμά του. Το παιδί αυτό έχει προβλήματα υγείας, τα οποία δεν γνωρίζω, αλλά από τους καθημερινούς “ήχους” που έρχονται από το σπίτι έχουμε όλοι καταλάβει λίγο πολύ τί μπορεί να του συμβαίνει.

Το ασθενοφόρο άρχισε να ακούγεται από τον κεντρικό δρόμο και σε λίγα δευτερόλεπτα είχε φτάσει. Και τον κατέβασαν από το σπίτι του.. Και τον είδα πρώτη φορά από κοντά… Τόσο νέος… Τόσο ψηλός.. Τόσο όμορφος στην ψυχή.. Και με τόσο κλειστά μάτια…

Απόπειρα αυτοκτονίας εν απουσία της μητέρας του…

Και πέρασαν εκατοντάδες εικόνες από μπροστά μου…

Η Δώρα να ξεσπάει σε κλάματα χωρίς λόγο..

Να έχει νεύρα..

Να μην τρώει..

Να μην θέλει να κάτσει σε ένα σημείο…

Να μην θέλει να κοιμηθεί…

Να λερώνει το πάτωμα που μόλις καθάρισα…

Να πετάει κάτω το φαγητό που μόλις μαγείρεψα…

Και ήρθαν κι άλλες εικόνες..

Οι τσακωμοί στην δουλειά… Ο προϊστάμενος που φωνάζει…

Οι τσακωμοί με σύζυγο, γονείς, φίλους.. Και οι κουβέντες που ξεστομίζαμε και οι δύο πλευρές πάνω στα νεύρα μας….

Τα λεφτά που ποτέ δεν μας φτάνουν.. Οι πληρωμές που δεν γίνονται στην ώρα τους…

Και τότε πέρασε από μπροστά του η μαμά του.. Ημιλυπόθυμη και υποβασταζόμενη από το χέρι του αστυνομικού…. Να τρέμει…. Τα πόδια της να λυγίζουν… Να αγωνιά αν θα τα καταφέρει το παιδί της..

Και έτσι όλα μου τα πρόβληματα εξαφανίστηκαν…

Αν τον ξαναδώ θα του πώ καλημέρα… Μια καλημέρα που δεν του έχω πεί ποτέ.. Και μένω ήδη έναν χρόνο σε αυτή την γειτονιά….